“Ik heb ondertussen 34 jaar ervaring als woonleefbegeleider. Er is veel veranderd in al die jaren, In positieve zin vooral. Het individu staat meer op de voorgrond en het kleinschalig wonen wint terrein.
Als kind woonde ik vlakbij Ten Kerselaere, een woonzorgcentrum in Heist-op-den-Berg. Toen ik 11 jaar was, ging ik er al helpen om pannenkoeken te bakken. Ik hielp ook geregeld in de cafetaria. Ik was nog zo klein, dat ik op een barkruk moest staan om de mensen te vragen wat ze wilden drinken. Later ben ik in wzc Ten Kerselaere gaan werken waar ik 20 jaar ben gebleven. Ik heb altijd graag met ouderen gewerkt.
Na enkele omzwervingen ben ik vorig jaar in Borgerhof gaan werken. Als woonleefbegeleider heb ik een gevarieerd takenpakket wat maakt dat het een boeiende job is. Ik werk zowel met bewoners als met collega’s van verschillende disciplines . Samen zetten we in op de kwaliteit van wonen, leven en zorg. Met de nadruk op een betekenisvol leven, dat zich zowel in als buiten het woonzorgcentrum afspeelt.
Het is verbazingwekkend wat bewoners nog kunnen als je ze individueel begeleidt! Ze staan er soms zelf van te kijken, en wij evenzeer! We proberen het leven zoals ze het thuis kenden, zoveel mogelijk te integreren.
Hoe fijn is het niet om ook hier de geur van verse soep te hebben? Of om samen met een bewoner de living op te ruimen of poetsdoekjes te vouwen? We moeten niet alles van de mensen overnemen. Hoe meer zelfstandigheid ze behouden, hoe beter ze zich voelen. Als kind las ik ergens een tekst die me altijd bijgebleven is: ‘Het komt er niet op aan hoe oud men is, maar wel hoe men oud is.’ Dat zegt het helemaal.
Ik heb een gouden job, maar een job die inzet vraagt. Op het einde van elke werkdag vraag ik mezelf af : zou je willen dat je vader of je moeder hier woont? Dat is voor mij de norm. Daar wil ik naar streven, samen met het hele team.
Ontspanning vind ik in rock-’n’-roll. Elke vrijdagavond trek ik danskledij uit de jaren ’50 of ’60 aan en ga ik met mijn beste vriendin dansen in groep. Af en toe bezoeken we evenementen in België of Nederland met oldtimers, rock-’n’-roll en alles wat retro is. Dat is iets van mij en mijn vriendin. Mijn man Rudy mag gerust mee, maar dat zegt hem minder. Mij geeft het tonnen energie!
Weet je, in wezen voel ik me nog altijd als dat meisje van elf jaar op die barkruk. Die wil om mensen een goed gevoel te geven, drijft me ook vandaag nog. Dat lukt niet altijd bij iedereen. Maar als ik elke dag één bewoner blij kan maken, dan heb ik bijgedragen aan het geluk van iemand anders, en daar doen we het voor. Iedereen verdiend toch een portie geluk!"