Eric en Chris

Vrijwilligers

“Mijn moeder Agnes woont sinds vijf jaar in het woonzorgcentrum,” vertelt Eric. “Ze is 93 jaar. Toen haar dementie sterker werd, stelde de sociale dienst voor om naar een aangepaste woning te verhuizen. Eerst stond ik weigerachtig: was dat wel nodig? Maar het bleek de juiste beslissing te zijn. De afdeling is nog meer op maat. Moeder bloeit er zelfs weer wat open. Ook de verhuis naar Borgerhof verliep vlot. Haar kamer is ruim en comfortabel. Het oude seminariegebouw had wel karakter, maar het was wat uitgeleefd.”

“Erik en ik zijn hier ondertussen kind aan huis,” zegt Chris. “We zijn allebei met pensioen. We zijn altijd geëngageerd geweest. Bijna als vanzelf hebben we hier vrijwilligerswerk opgenomen.”

“De eerste keer zochten ze iemand om mee naar de markt in Duffel te gaan,” herinnert Eric zich. “Dat viel zeer goed mee. Ik zag hoe de mensen genoten van de uitstap. Ze deden inkopen, we aten een ijsje en dronken een aperitief. De bewoners fleurden ervan op. Sindsdien steek ik geregeld een handje toe.”

“Ik kan mijn creativiteit botvieren,” lacht Chris. “Ik begeleid, samen met het animatieteam, een spelletjesnamiddag of een voorleesnamiddag of een andere leuke activiteit. Deze week heb ik iets voorbereid over het Mechels dialect. Eerder maakte ik een babbelbox: een set van kaartjes met vragen om een gesprek te voeren met de bewoners van de verschillende zorgwoningen. Ik kom elke week een halve dag naar Borgerhof, maar ik steek er thuis ook tijd in. Ik doe het met plezier! Mensen een leuke namiddag bezorgen, geeft me veel voldoening.”

“We schieten goed op met woonleefbegeleiders Rachel en Ann,” zegt Eric. “Door corona stonden veel activiteiten op een lager pitje, maar nu de lente en de zomer in aantocht zijn, wordt er weer meer mogelijk. Ik kijk ernaar uit. Als ik de mensen zie genieten, dan geniet ik mee.”

“Zo is het,” zegt Chris. “Met kerstavond vertelde ik een hedendaags kerstverhaal. De tafel was versierd en de sfeer zat erin. Ik zag hoe de bewoners helemaal mee waren in het verhaal. Zalig was dat!”

“Zelfs een eenvoudige wandeling kan veel betekenen voor een bewoner. Ik zie dat ook bij mijn moeder: als we wandelen wijst ze naar de bloemen, ze geniet van de open lucht, ze herkent het seizoen. Een wandeling is voor elke bewoner een moment voor zichzelf. Ze zijn er even helemaal uit. Ze krijgen even alle aandacht. Dat maakt het zo mooi.”

“En dan die glimlach op dat gezicht,” mijmert Chris. “Daar doen we het voor.”