Veel mensen kijken ernaar uit: stoppen met werken als hun pensioen ingaat. Toch zijn er steeds meer mensen die na hun pensionering blijven doorwerken. Zo ook Martine (67), die als zorgkundige in woning 5 werkt. Al 44 jaar werkt ze voor onze voorziening en voorlopig denkt ze nog niet aan stoppen. Eens de zorg, altijd de zorg?
Logistieke hulp
“Op een dag las ik een advertentie in de krant. De vzw Borgerstein was op zoek naar een schoonmaakster. Ik was meteen enthousiast. Ik solliciteerde en ik mocht op gesprek komen bij André Arnold. Na 14 dagen had ik nog steeds niets gehoord, maar uiteindelijk stak er toch een brief in de bus. Ik was aangenomen! Ik werkte zowel op de afdeling ouderenzorg als in gehandicaptenzorg. Dat deed ik enkele jaren. Van in het begin werkte ik hier ontzettend graag. Het klikte ook heel goed met de bewoners. Toen de bejaarden verhuisden naar een andere afdeling in het seminariegebouw (in de jaren ’80) kreeg ik de vraag of ik er als logisitieke hulp wilde starten. Ik zag dat direct zitten! Ik bleef nog wel poetsen, maar ik voerde ook kleine taken uit om het zorgpersoneel te ondersteunen zoals koffie zetten of boterhammen smeren. Niet iedereen wilde deze functie doen, omdat je ook in het weekend moet werken. Maar daar had ik geen probleem mee.”
Werken en studeren
“Het bleef toch wel kriebelen om echt in de zorg te staan. Ik voelde al heel lang dat ik gemaakt ben voor een job als zorgkundige. Dankzij mijn vriendin Annie zette ik uiteindelijk toch de stap om terug te keren naar de schoolbanken. Annie is vrijwilligster in Borgerhof, maar werkte hier vroeger ook als logisitieke hulp. Zij zag hoe ik genoot van mijn werk, maar dat ik meer wou. Ze overtuigde me om eens te informeren bij TSM Mechelen. Samen gingen we er naar toe en ik kreeg de nodige uitleg over de opleiding. Het kriebelde nog meer, maar ik twijfelde. Ik was 40 jaar en ik had een gezin. De combinatie werken en studeren leek me ook zwaar. Onder invloed van Annie heb ik me toch ingeschreven, maar ik ben haar nog altijd ontzettend dankbaar dat ze mij heeft gepusht. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet met plezier naar mijn werk ga. De job als zorgkundige geeft me veel voldoening.”
Klik met Borgerstein
“Gedurende 2 jaar ging ik elke donderdag naar de les. Ik bleef ondertussen werken als logistieke hulp. Het was een pittige en drukke periode. Tijdens mijn stageperiode kreegik de mogelijkheid om op verschillendeplaatsen te werken. Ik deed stage in De Beiaard, in een woonzorgcentrum in Mechelen en in de thuiszorg. Het was een leerrijke ervaring en ik was heel gelukkig. Ik voelde me echt goed. Ik ben afgestudeerd op mijn 42ste als zorgkundige en ik was de tweede beste van de klas. Ik was toch wel fier op mezelf! Na mijn studie kreeg ik een aanbieding in de thuiszorg, maar dat zag ik niet zitten. Ik wou liever in Borgerstein werken. Ik trok mijn stoute schoenen aan en ik vroeg aan André Arnold of ik kon starten als zorgkundige. En het mocht! Ik was heel blij dat ik hier aan de slag kon blijven. Ik wou het zo graag! Van in het begin voelde het hier goed. Er was onmiddellijk een klik met Borgerstein. Ik voel me hier gewaardeerd en ik zou nergens anders willen werken. Ik ken ook iedereen en ik heb een goede band met de collega’s.”
Elke dag is anders
“Ik doe mijn job met hart en ziel. Elke dag is anders. Het is fijn om mensen in hun laatste levensjaren mooie momenten te kunnen geven en hen gelukkig te maken. Dat geeft een ongelooflijk goed gevoel! Het zijn vaak de kleine dingen zoals de ogen die beginnen te glinsterenof een glimlach die veel betekenen. Daar doe je het voor! Door de jaren heen heb ik natuurlijk ook veel zien veranderen. De zorg is geëvolueerd en het is fijn om te kunnen werken in een nieuw gebouw. Het kleinschalig wonen heeft veel voordelen. De sfeer is familiaal en huiselijk. We kennen de bewoners en hun familie veel beter.”
Geen seconde spijt
“Op mijn 62ste ging ik met vervroegd pensioen. Ik bleef wel vrijwilligerswerk doen. In De Beiaard kwam ik langs met ‘het rijdend winkeltje’ zodat bewoners de gelegenheid hadden om een aantal zaken te kopen. Ook tijdens de coronaperiode stak ik een handje toe. In Borgerhof hielp ik mee in de cafetaria. Toch kon ik het niet loslaten. Zorgen voor mensen, dat zit echt in mij. Mijn collega Tom gaf mij het duwtje in de rug. Hij overtuigde me om met An Jacobs te praten. En jawel, ik mocht terug beginnen! Ik werk nu 12 uren per week en ik heb nog geen seconde spijt van die beslissing. Ik doe mijn job met zo veel liefde, dus het is ideaal om hier mijn vrije tijd mee aan te vullen. Het was precies alsof ik nooit weg ben geweest. Niet iedereen begreep mijn keuze. 'Alle, Martine, je moet profiteren van het leven!’ Dat hoor ik vaak, maar zolang ik er plezier in heb en me goed voel, ga ik door!”